czwartek, 27 grudnia 2012

Czas cudów

Święta to były wyjątkowe, choć za Bożym Narodzeniem nie przepadam. Czuję doniosłość tego święta, noszę je w sercu, ale dla mnie większą "moc" ma Wielkanoc. W tym roku jest jednak inaczej: mam męża, mieszkanie, w którym zadbać musiałam o świąteczną atmosferę, i co najważniejsze - pod sercem noszę nasze dziecko. Bajka! I było bajecznie. Żeby to jednak zrozumieć, kilka słów tytułem wstępu.

Mój mąż ma rodzinę, w której święta przebiegały inaczej: często w atmosferze awantur, dąsów, złości. I nie było choinki, a jak była, to rozkładana na szybko i zawieszano na niej byle co, dzielenie się opłatkiem przeplatane było zawistnymi spojrzeniami. Mój mąż tego nie znosił, to był dla niego ciężki czas. Przyjeżdżał do mnie zaraz po Wigilii w swoim domu. Mimo wszystko chciał być z mamą. Dla niej wiele wytrzymywał. I przyszła Wigilia 2012. Nasze pierwsze wspólne święta. Moja mama (malarka ozdób choinkowych) zadbała, abyśmy mieli co wieszać na świątecznym drzewku ;-). Mąż z taką pasją rozkładał choinkę, z takim pietyzmem wieszał lampki i bombki, że aż ciężko to wyrazić. Dla mnie to nic szczególnego, w domu zawsze to robiłam z bratem. W tym roku stanęłam z boku i patrzyłam jak robi to mój ukochany. Wyszło mu to genialnie. Gdybym miała aparat, to bym się pochwaliła ;-) 
Kolejna rzecz to pierniki. Mąż pozwolił mi jedynie układać foremki na blaszce i wkładać/ wyciągać pierniki z pieca. Spędziliśmy cudne dwie godziny na wspólnym pieczeniu ciastek, które - według naszych gości - wyszły genialne. 

Przed świętami (Wigilię spędzaliśmy u moich rodziców, a kolejnego dnia sami gościliśmy rodzinę) mąż pomagał mi niemal we wszystkim. Sprzątał, gotował. Nie pozwolił mi praktycznie niczego zrobić samej. Jego karp (moja ręka nawet go nie dotknęła!) był pyszny, inne potrawy zresztą podobnie.

I teraz najważniejsze: nie spodziewałam się tego. Nie wierzyłam, że tak to będzie wyglądało! Przez osiem lat widziałam jego smutek, złość przed świętami. Wiem, jaki jest zmęczony, a mimo tego nie usiadł przed telewizorem i nie czekał, aż podam mu jedzenie czy gazetę! Gdy mieliśmy sporą liczbę gości, to biegał do kuchni, zmywał, sprzątał. Był ze mną i jest! Każdego dnia coraz bliżej. 

I powiedział coś, co mnie zachwyciło: on - człowiek, który na początku tego mieszkania nie chciał, gdyż bał się odpowiedzialności i braku płynności finansowej, mężczyzna, który obawiał się zostawić mamę i opuścić dom rodzinny, powiedział po wizycie u jego rodziny (w rodzinnym domu), że czuje się już tu obco, że chce jechać do DOMU. A gdy się w nim znaleźliśmy, powiedział, że cieszy się, że tu jest, że czuje się u siebie. To dla mnie dość szczególne słowa.


Nasz syn będzie miał wyjątkowego tatę. Już dziś każdego dnia powtarza mi i "brzuszkowi", że bardzo nas kocha. I wiem, że nie będzie taki, jak jego ojciec. Chce mu dać szczęście rodzinne, a to ważniejsze niż miliony na koncie. 


sobota, 22 grudnia 2012

Przeczucie matki

Ginekolog: Mówiłam coś o płci na ostatnim badaniu?
Ja: Pani doktor coś podejrzewała, ale nic nam nie powiedziała. 
Ginekolog: Teraz się upewniam tylko...
Ja: Pani nic nie mówi. Ja czuję, że syn będzie.
Ginekolog: Będzie, będzie.
Mąż: A czy to się może jeszcze zmienić?

Reasumując, w moim brzuszku rozwija się Janek. Nasz synek. Rozwija się prawidłowo. Jest już 15 centymetrowym człowieczkiem, ważącym ok. 300 g. 
Pierwszy raz podczas badania z oczu popłynęła mi łza. Ze szczęścia. 

niedziela, 16 grudnia 2012

Codzienność

Powoli zaczynam wdrażać się w nową rolę. O wielu sprawach jeszcze zapominam, o wielu nie myślę (a powinnam). W sprawach kulinarnych raczkuję, i choć każdy współczuł mojemu mężowi i śmiał się, że biedak na zupkach chińskich będzie, ten jest zadowolony i przeze mnie rozpieszczany. Korzystam z blogowych przepisów, a polecam zwłaszcza trzy miejsca w sieci, które uwielbiam: 

I tylko ta cisza w domu jest przerażająca. Mąż niemal ciągle w pracy, a ja siedzę i piszę, piszę, piszę. Zaległości wiele, ale nadrabiam je. 
W pierwszy dzień świąt przyjeżdża do nas cała moja rodzina i będziemy świętować. Smakołyki przyrządzę po części ja, po części moja mama. Dla mnie to duże przeżycie, wszak to ja pierwszy raz będą gospodynią. 
W domu wiele pomaga mi mąż. Zaskakuje mnie na każdym kroku. Sprząta, chodzi ze śmieciami, docenia to, co robię. To miłe. W jego rodzinnym domu raczej o porządek nie dbał, ale jak ostatnio sam przyznał - nikt tam tego nie szanował, nikt nie respektował, a tu - u nas - to co innego. I zgadzam się z nim. Oby tak dalej.

Maluszek od czasu do czasu tak cudownie a to się rusza, a to kopnie. Jest bardzo ruchliwy i zauważyłam, że zwłaszcza rano ma ochotę na harce. To dopiero 18 tydzień i te ruchy są bardzo niewyraźne (choć i bywają stanowcze), nieharmonijne. Z niecierpliwością czekamy na środę, kiedy to zobaczymy potomka. ;-)

czwartek, 6 grudnia 2012

Udomowieni


Wczoraj podłączyli nam Internet, a dzisiaj nadrabiam zaległości w sieci. Komentarze na blogach zostawiłam, notatki przeczytałam. Teraz czas na moje 'uzewnętrznienie się'. 
Od piątku mieszkamy już w swoim mieszkanku. Początki były dziwne, bo czuliśmy się trochę nieswojo. Oni dotykali te meble, oni korzystali z tej toalety, itp. Stąd też pierwsze co zrobiliśmy, to porządki. Generalne. W ruch poszła chemia, soda i ocet. Ja oczywiście nic robić nie mogłam. Zabraniał mąż, zabraniała mama i tata. Tak, bo oni z nami byli. Przed trzy dni nosili, układali, sprzątali. Niesamowicie nam pomogli. Nie wiem, jak się im odwdzięczę. Dostaliśmy od nich tak wiele. I materialnie, i duchowo. 

Ogarnęliśmy już większość pomieszczeń. Kuchnia i łazienka są skończone. Sypialnia też, choć czeka jeszcze na łóżko (chwilowo śpimy w salonie). Ten z kolei wczoraj ukończyliśmy. Dokupić musimy lampę, bo pokój oświetla żarówka, jakiś dywanik. Mąż jeszcze okna umyć musi i firany powiesić. I koniec. Ostatni pokój, dla naszego Maleństwa, zacznie być remontowany w lutym, może w marcu. W nim czeka nas wiele pracy.
Poprzedni właściciele, choć deklarowali umiłowanie porządku i czystości, okazali się mistrzami porządku powierzchownego. Nie pytajcie, jak długo moja mama czyściła choćby piekarnik wewnątrz, a mąż ogromną szafę na ubrania. Nie pytajcie, jaka warstwa brudu nas powitała. Nic to jednak! Posprzątaliśmy i po krzyku. Teraz my dbamy o to gniazdko. Ciągle ktoś coś nam przynosi, pomaga. Bardzo to miłe, bo pozwala zaoszczędzić czas i pieniądze. My zaś wracamy do normalnego życia, wkraczając w to prawdziwe - dorosłe. Umowy o dostawę gazu, prądu. Czynsz. Ubezpieczenia. Kredyt. Zakupy (co ja mam do cholery ugotować???). Tak to teraz wygląda ;-) 

Brzuszek rośnie. Ja rosnę. Dokucza mi jedynie nieustannie lecąca krew z nosa. Od kilku dni jest już lepiej, ale w sobotę i niedzielę nie wyglądało to dobrze. Może tak zareagowałam na zmiany?
Z niecierpliwością oczekujemy 19 grudnia. Tego dnia idziemy zobaczyć się z naszym Maleństwem.

poniedziałek, 26 listopada 2012

Nowy etap


Wszystko się zmienia. Ot, taka melancholijna (i banalna) zarazem myśl przyszła do mnie z samego rana. Za tydzień nie obudzę się już w moim pokoju, nie pójdę do zielonej, a do niebieskiej łazienki, zajrzę do mojej lodówki, włączę swój czajnik. Wyjrzę przez okno i nie zobaczę ogrodu, a blok lub plac zabaw (zależy przez które okno spojrzę). Oboje z mężem trochę się tych zmian obawiamy. Nagle zostaniemy sami, o czym oczywiście skrycie marzymy, jednak zawsze był ktoś obok nas. Była mama, która ugotowała obiad bądź powiedziała, co ja mam nań przygotować, był tata, który zawsze coś doradził, był brat, który gdy nie miał służby spał, ale i to miało swój urok. I była Saba. Śliczny, łagodny, biszkoptowy labrador. Nasz jedyny pies, na którego zgodził się tata (w domu pies? absolutnie!). A teraz wszyscy za nią szaleją. A my będziemy ją widywać od czasu do czasu. Saba tak słodko budzi Andrzeja, tak zabawnie czeka pod drzwiami łazienki, gdy szykujemy się do wyjścia na spacer, tak smutno patrzy, gdy zostaje sama. 





A tylu rzeczy nam jeszcze brakuje! Te drobiazgi są chyba najgorsze ;-) Ich skompletowanie zajmie mi trochę czasu, bo niemal o wszystkim zapominam. Dziś jednak mam wiele energii. Może i nasze Maleństwo wyczuwa, że przeprowadzamy się do NASZEGO mieszkania. Do mieszkania, w którym zabrzmi głośny śmiech, popłyną łzy, usłyszymy mój czy męża krzyk (walczę z porywczością, walczę!), będziemy szczęśliwi, a czasem smutni. Będziemy jednak razem.

piątek, 23 listopada 2012

Paranoja od śledzia

Trochę mnie przeraża czytanie informacji w sieci na temat tego, co można a czego nie można jeść w ciąży. Są produkty, po które przez najbliższe kilka miesięcy nie sięgnę (tatar, sery pleśniowe, surowe jajka, alkohol). I to jest pewne. Dzisiaj jednak trochę oniemiałam, gdy przeczytałam, czego kobiecie w ciąży bezwzględnie nie wolno. A od czego się zaczęło? Ano od tego, że zobaczyłam w sklepie śledzie. W solance rzecz jasna. I ze względu na to, że nie jadłam ich wiele miesięcy, to postanowiłam je kupić. Ot, dwa płaty. Wróciłam do domu, zanurzyłam je w wodzie, aby ich słony smak choć trochę się ulotnił i ... usiadłam przed komputerem. Starałam się przypomnieć, co mówiła mi ginekolog i lekarz chorób zakaźnych na temat tego, czego mam unikać. Śledzi na tej liście nie było. Postanowiłam jednak się upewnić i poszperać w sieci. A tam co? A tam: nie można śledzi! absolutnie zakazane! jak można tam ryzykować?! Żeby jednak było śmieszniej, to obok wypowiedzi tego typu czytam: co wy gadacie!? śledzie jadły nasze babki, matki i wszystko ok! śledzie są zdrowe! solanka zabija bakterie! Wszystko w podobnym tonie. A ja? Ja osłupiałam. Śledzie się moczą, ślinka mi cieknie, a tu co? Wzięłam więc telefon i zadzwoniłam do dietetyczki, którą bardzo lubię, szanuję i która - i tu przede wszystkim - ma wiedzę bardzo dużą. A ona co na to? "Dziewczyno, masz ochotę, to jedz". I zjadłam. Dobre było. I Maleństwu chyba też smakowało.
Mówię Wam, szaleństwo. A im częściej o tym myślę, to w większą paranoję popadam. 
Idę się napić melisy.

wtorek, 20 listopada 2012

Na tapczanie siedzi leń...


Nie chciałabym powiedzieć, że nic mi się nie chce. Chyba jednak będę zmuszona się do tego przyznać! 
Mam rozgrzebanych tyle spraw, tak wiele rzeczy do zrobienia, przygotowania, a mi się NIC NIE CHCE! Fatalnie. 

Na początku ciąży to jakoś mogłam zrozumieć. Teraz zaś jestem wkurzona na siebie. Oczywiście, tłumaczę sobie, że nie jestem u siebie, że z rodzicami to mieszka się inaczej, że to jeszcze nie MOJE, ale ile można?! Czy gdy przekroczymy próg naszego M, to będzie lepiej? Oby! 
Co ciekawe, według pewnej osoby, która wiele mi w życiu pomogła oraz dysponuje wiedzą psychologiczną i psychiatryczną, jestem 'za dorosła', 'za pedantyczna' i najzwyczajniej w świecie nie mogę 'dać sobie luzu'. I zrozum tu samego siebie!

sobota, 17 listopada 2012

Idą zmiany


Rośniemy, rośniemy! Powiększam się ja i nasz Maluszek ;-) Ważę 58.5 kg. Od początku ciąży przytyłam 2 kg. W środę byliśmy na badaniu i zajrzeliśmy do naszej perełki. Tatuś dumnie spoglądał, jak dzidzia fika koziołki. Robi to z niesamowitą zwinnością ;-) Jedno zdjęcie nas zachwyciło (publikuje je poniżej). Maluch pokazał nam rączkę, a wyglądało to tak, jakby chciał po coś sięgnąć ;-) 
Kolejna wizyta przed samymi świętami.



Po bardzo krótkim epizodzie mdłości, przyszedł czas na dolegliwości większego kalibru - pajączki, żylaki i zasłabnięcia. Te ostatnie martwią nas najbardziej. I to jednak pokonamy ;-)


Powoli zaczynamy się pakować. Karton stoi na kartonie. Niektóre są już pełne, niektóre puste. Wczoraj zdałam sobie sprawę, że zupełnie nie wiem, jak mam się za to zabrać. Jak mam spakować 24 lata swojego życia w kilka pudełek? Do tego kompletowanie "posagu" od babci i mamy przeraża mnie równie mocno. Każda chce dołożyć coś od siebie, co mnie oczywiście cieszy, bo zaoszczędzimy mnóstwo pieniędzy. Myślę, że za tydzień będziemy już na swoim. Czeka mnie jeszcze wypakowanie tego wszystkiego i szykowanie się do wyjątkowych Świąt. 

Pisanie bloga zaczyna mnie niesamowicie wciągać. Uwielbiam odwiedzać niektóre miejsca (czytaj: blogi) w sieci, lubię Wasze wyjątkowe style pisania. Przyzwyczaiłam się do Was i polubiłam. 

piątek, 9 listopada 2012

Z uśmiechem!

Zawsze wierzyłam w to, że jak zajdę w ciążę, to będę miała czasu a czasu! Obiecałam sobie, że Trylogię Sienkiewicza przeczytam (serio!), że seriale obejrzę (miałam ochotę na Czas honoru), że będę siedziała z kubkiem w ręku i delektowała się książkami z cyklu "Będziemy rodzicami". I co? I nic! Nic z tych planów nie wychodzi. Ciągle coś trzeba zrobić, coś napisać, coś ułożyć. Czekamy na przeprowadzkę, z którą niemal w całości uporać się będzie musiał mój mąż, brat i tata. Niemniej czeka mnie układanie w szafach, segregowanie. Cieszę się na naszą samodzielność, ale jednocześnie boje się jej. Oboje się boimy.
Doktorat "się robi" i choć siedzę w domu, to i tak muszę pisać, tworzyć, czytać. Drugi kierunek - choć tymczasowo zawieszony - też wymaga nadrabiania zaległości, po to, aby zakończyć go w terminie. I tak płyną mi dni. Nie skarżę się, choć czasem marzę już o grudniu (grafik na listopad mam rozpisany co do godziny ;-)). Tylko i wówczas praca się znajdzie. Teraz jednak najważniejsze jest dla mnie moje Maleństwo. Nasze szczęście. Jesteśmy w 13 tygodniu ciąży. Byliśmy na badaniach genetycznych, i choć wyniki krwi będą dopiero w środę, USG było niesamowitym przeżyciem. Tak dokładne, tak fachowo wykonane. Pani doktor wszystko mi pokazywała: "a tu mamy nerki, a tu pęcherz moczowy, a teraz niech Pani paluszki liczy, i od stópek też". Serduszko też wygląda zdrowo, aczkolwiek na tę chwilę to tylko to można było powiedzieć. Kręgosłup również - i tu cytat - "wydaje się być ciągły". Wierzę, że będzie dobrze. Maluszek w brzuszku bryka niesamowicie (czego ja jeszcze nie czuję). Aż Pani doktor był zdziwiona, że taki z niego "wiercipięta". I dobrze!!! ;-) Pewnie ma to po rodzicach ;-) 

I jeszcze o:

Zostałam nominowana przez Patrycję, za co serdecznie dziękuję. 



1. Magiczne miejsce na Ziemi to...?
Dolina Kościeliska
2. Najbardziej trafiony prezent, który otrzymałaś?
biały sweter, fikuśne skarpetki, kolorowe rękawiczki i gwiazdki świecące w nocy - wszystko to otrzymałam od mojego ówczesnego chłopaka, a obecnego Męża, na naszą pierwszą gwiazdkę (8 lat temu ;-))
3. Spełnione marzenie?
ślub, ciąża i własne mieszkanie
4. Czy uważasz, że marka ma znaczenie?
absolutnie nie
5. Cecha, za którą cenisz ludzi?
gospodarność
6. Jakie imię najbardziej podoba Ci się dla chłopczyka a jakie dla dziewczynki?
dla chłopczyka - Jan i Wojciech, dla dziewczynki - Antonina i Zofia
7. Jakie korzyści czerpiesz z blogowania?
mogę się "wygadać"
8. Co irytuję Cię w blogach innych osób?
w tych, co czytam, nic mnie nie irytuje ;-)
9. Ulubiona dyscyplina sportowa?
pływanie
10. Czy prowadzisz zdrowy tryb życia?
staram się, ale średnio mi to wychodzi
11. Piosenka, która kojarzy Ci się z wakacjami, latem, słońcem...
Paulo Nutini, "Candy"

Jeśli mogę tak postąpić, to do zabawy nikogo nie nominuję, bo niemal każda osoba, która na to zasłużyła, już bawiła się w tę zabawę. Nie chciałabym dublować uczestniczek. Mam nadzieję, że mi wybaczycie. ;-)

niedziela, 28 października 2012

Wyprawa na strych

Przeziębienie zostało zminimalizowane. Nie pokonałam go do końca, ale czuję się już lepiej. Mogę przynajmniej oddychać. 
Wczoraj po wizycie u szwagierki zostaliśmy właścicielami łóżeczka dla Maluszka, stelaża pod wanienkę i cudownego (boskiego!) krzesełka. Ma ono - uwaga! - ponad 40 lat. Niesamowicie solidne, piękne, stylowe. Wszystko wymaga gruntownego odświeżenia, wyczyszczenia, wymalowania (ten punkt zostanie pominięty w przypadku stelaża do wanienki). Najwięcej pracy będzie z łóżeczkiem. Leżało ono na strychu i będzie trzeba skompletować dolny stelaż, bo szczeble były ułożone luzem. Mąż jest jednak pełen zapału i sądzi, że zrobi z tym porządek. Łóżeczko praktycznie nie było używane, bo szwagierka spała zarówno z synkiem jak i córeczką w swoim łóżku. W łóżeczku maluchy leżały może kilka razy. Do tego kupimy nowy materacyk i pościel. I będzie pięknie.
Krzesełkiem zajmiemy się później, bo wiadomo - przez pierwszy rok się nie przyda.
Może za szybko się za to zabieram, bo nie powiem - czasem zaglądam na Allegro czy Tablicę, aby rozejrzeć się wśród ofert pościeli, wózków, ubranek, itp. Nic jeszcze nie kupuję, ale chciałabym wiedzieć, czego będę mogła się spodziewać. Zapewne wiele rzeczy kupimy używanych (wózek, nosidełko do auta, kilka ubranek).  Niestety nie stać nas na wyprawkę, która w całości składałaby się z nowych rzeczy. Myślę jednak, że Maleństwu szkody tym faktem nie zrobię. Pieniądze nie są tu najważniejsze. Wiadomo ;-)

piątek, 19 października 2012

10. tydzień ciąży

To takie cudowne, gdy patrzysz na ekran monitora USG i widzisz swoje Maleństwo, które rusza rączką, nóżką. Bardzo żałowaliśmy, że na tym badaniu nie było ze mną mojego męża. Ale radość w oczach, gdy pokazałam mu zdjęcie USG - trudna do opisania. Fascynacja połączona ze szczęściem.  
Niestety, nie wszystko układa się idealnie. Wątpliwości budzi wynik toksoplazmozy. IgM mam ujemne, jednak IgG bardzo wysokie (552). Zostałam skierowana do lekarza chorób zakaźnych. Dzisiaj byłam na pierwszej wizycie. Wykonano kolejne badania krwi. Następna wizyta za tydzień i wówczas dowiem się, co dalej. Wolałabym uniknąć antybiotyków, ale jeśli będzie to konieczne... wiadomo.
Druga rzecz, że wariuje mi ciśnienie. Na tym etapie się nie mam tym przejmować, ale niestety trzeba to bacznie obserwować.
I badania genetyczne, które czekają mnie 31 października. Wiadomo, martwię się. Moja wada serca nie jest poważna, ale zawsze to jakiś ubytek. Muszę być tu dobrej myśli.
Dziś ponadto byłam odebrać wyniki na nosicielstwo wirusa HCV i HIV. Wyniki ujemne. Oba. Niby nas to nie dziwi, ale śmialiśmy się z mężem, że niepewność jest zawsze (a może zarażono mnie w czasie jednej czy drugiej operacji, a może zabiegu). Absurd, ale należy go brać pod uwagę. 
I jakby tego było mało, przyplątało się przeziębienie. Kicham, smarkam i gardło piecze. Kuruję się mlekiem z miodem i herbatą z cytryną, leżę pod kołderką. Nic mi jednak nie pomaga. Obawiam się, że skończę na poniedziałkowej wizycie u lekarza (znowu!).

Nasze Maleństwo ma już 2,5 cm. Cieszymy się na jego przyjście. Z mężem nocną porą debatowaliśmy, jak wielkim cudem obdarzył nas Bóg. Jakie to niesamowite szczęście i radość. Jaki cud. Niesamowite.

czwartek, 11 października 2012

NFZ contra gabinet prywatny

Każdy dzień umyka. Wygląda tak samo: praca, jeśli starczy sił - nauka, spanie, sprawy domowe, sen. Kładę się do łóżka o 21.30 i zasypiam niemal od razu! Dziś jednak nie o tym. Dziś na tapecie lekarz. Ginekolog. Opiekun mojej ciąży.
Wiadomo, wybór tego jedynego jest bardzo trudny. Ja wybrałam. Pani ginekolog ma znakomite opinie, jest miła, kompetentna, odpowiada na wszystkie moje pytania i praktykuje w szpitalu, w którym chcę rodzić. Tylko mam pewien dylemat: płacić jej za opiekę czy może chodzić na NFZ?
Nie wiem, co robić. Na pierwszej wizycie byliśmy prywatnie. Zapłaciliśmy 150zł. Każda kolejna wizyta 120zł. Dostałam skierowanie na badania, które musiałam wykonać prywatnie (koszt: 120zł). Trochę dużo. Ta pani przyjmuje też na NFZ w bardzo dobrej (w jednej z najlepiej wyposażonych klinik) w naszym mieście. Oczekiwanie na wizytę jest bardzo długie. Gdy zadzwoniłam tam (zaraz po wykonaniu testu), pani w recepcji powiedziała, że do końca roku nie mam szans na wizytę. Nie pomógł argument, że jestem w ciąży. Ale, ale! Pani spojrzała w kalendarz i orzekła, że ma jedno wolne miejsce. Na 15 października (9 tydzień). Dobra. Biorę. I zapisałam się.
Pojawiły się jednak pewne okoliczności, które mnie - panikarę - skłoniły to zatelefonowania do pani doktor i umówienia się prywatnie. Bolał mnie czasem brzuch, miałam skurcze, no i chcieliśmy się dowiedzieć, czy aby na pewno będziemy rodzicami. I czy serduszko podjęło pracę. 
Wszystko było w porządku. Serduszko biło cudownie szybko, a skurcze to podobno rzecz normalna (macica się powiększa). I zapłaciłam. I zapisałam się na kolejną, prywatną wizytę. 
I co ja mam teraz zrobić? Chodzić do pani doktor prywatnie czy może na NFZ? Kobiety, które o to pytam, mają zdania podzielone. I to skrajnie. Jedne: oczywiście, że prywatnie. Lepiej! Drugie: po co płacić, skoro można chodzić na NFZ! Za dużo masz pieniędzy?
I weź tu zdecyduj, kobieto ciężarna.

czwartek, 4 października 2012

Praca nie zając...

Zawsze byłam dzielnym pracownikiem. Miałam na głowie milion spraw, a i tak się jakoś z nich wywiązywałam. Nie usłyszałam nigdy, że ktoś jest mną rozczarowany czy zły, bo czegoś tam nie zrobiłam. Chora czy zdrowa chodziłam do pracy, na uczelnię i robiłam co do mnie należy - KU CHWALE. Tylko - pytam - ku czyjej chwale? A może pochwale? Nie, pochwał to ja też mało słyszałam. Ale za to dorobiłam się nerwicy, depresji i panicznego lęku. Ale dziś nie o tym.
Rano wstałam i ... padłam. Karuzela za darmo. Pod eskortą męża udałam się do łazienki. Wróciłam z niej, położyłam się,a tu nadal kręci. I kręci, kręci. Poszłam dalej spać, wszak budzik miał zadzwonić dopiero za godzinę. I zadzwonił. A tam nadal karuzela. Ale nic - twardo wstaję. Zaliczyłam uderzenie o szafkę, ścianę i drzwi od łazienki. No nie widziałam ich. Ubrałam się z trudem. I przyszedł czas na śniadanko. Patrzę na nie i patrzę, i... Ścigam się z idącymi wprost "pod górkę" - za przeproszeniem - wymiotami. I biegiem do toalety. Po jakimś czasie udało mi się dotrzeć do pracy (nie, nie pomyślałam nawet o zwolnieniu czy choćby o urlopie). O 9.00 jednak było mi nadal źle. Bardzo. I poszłam do szefa poprosić go - uwaga! - o urlop wypoczynkowy ;-). Na wypoczynek się nie zgodził. Wysłał mnie za to do lekarza. Ja w ryk. No bo co ja teraz zrobię? Jak przyniosę mu zwolnienie, to dowie się, że jestem w ciąży. Będę musiała mu powiedzieć. A ja nie chcę mu powiedzieć. Boję się. I już. 
Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nic mi nie może zrobić. Prawo jest po mojej stronie. Chroni mnie od pierwszego dnia. Oczywiście ja tego pojąć nie mogę. I choć zadzwoniłam nawet do PIP, to nic mnie to nie uspokoiło. Głupota? Wielka!
Skończyło się na tym, że mam zwolnienie na dwa dni (tyle tylko chciałam). Mam odpocząć. I nie denerwować się. I żyć spokojnie. I co ciekawe: na zwolnieniu nie mam magicznej literki "B", gdyż ginekolog nie założył mi jeszcze karty ciąży ;-) I wszystko jakoś się ułoży. 

środa, 3 października 2012

Senny wpis

Marla ma rację. Nie ma co martwić się o pieniądze, bo ich faktycznie zawsze jest za mało. Ludzie sobie radzą, to i my sobie poradzimy. Oboje z mężem jesteśmy wykształceni, pełni chęci do pracy. I mamy marzenia.
Jestem padnięta. I nie chcę narzekać, bo moje życie zawsze pełne było pracy. Ale to chyba skutek ciąży: wstaje rano, idę do pracy, wracam z niej i najchętniej poszłabym spać. W trybie natychmiastowym. Nie mam siły pisać (a muszę!), nie mam siły sprzątać (wypadałoby!). W sobotę i niedzielę wolną nadrabiam zaległości, ale i nawet to nie przychodzi łatwo. Spać, spać, spać. 
A w piątek moje pierwsze zajęcia na studiach. Muszę na nie iść, aby powiedzieć wykładowcom, że raczej pojawiać się na nich będę rzadko. 
W pracy wezmę na piątek urlop na żądanie. Zrobię to pierwszy raz w życiu, ale nie mam wyboru. 
I jeszcze te moje nieszczęsne uprawnienia pedagogiczne. I praktyki, które nie wiem kiedy zaliczę. Tu zajęcia zaczynam za tydzień. I tu wystąpię o indywidualny tryb. Oby udało się odbyć praktykę. Potem będzie z górki.

Dużo tego. A nie zapominać mogę o czekającej mnie przeprowadzce i urządzaniu gniazdka. 

Mam niesamowity apetyt. Jestem w 8 tygodniu ciąży, a przytyłam już kilogram. Nie mam mdłości, wymiotów. Chcę - jak już pisałam - tylko spać. I jeszcze jedna "rzecz" mnie męczy - potwór, co zwie się zgagą. Fatalnie, ale do zniesienia.

sobota, 29 września 2012

Bo w ciąży czasem się płacze


Dziś dzień z tych naprawdę złych. Łzy mi lecą, a pohamować ich nie sposób. 
Mąż zawodzi. Nasz układ zawodzi. Jakoś nie potrafię ugryźć się w porę w język, a on zamiast być mądrzejszy, okazuje się być nieopanowany.

Drażni mnie to, że po pierwsze nie potrafię się zamknąć i tym sposobem popełniam ogromny błąd, po drugie - płaczę, choć nie powinnam, po trzecie - jestem tak przestraszona, pełna obaw, że całkowicie mnie to blokuje. 

Kwestia rozchodzi się o pieniądze. A konkretnie o ich ewentualny brak. Tak, bo na chwilę obecną nam ich nie brakuje. Mamy za co żyć, mamy co odłożyć. Ale ja oglądam każdą złotówkę przed jej wydaniem, nakazuję ogromną oszczędność. Bo trzeba odłożyć, bo może zabraknąć. I to mnie wykańcza! Jestem na siebie wściekła.

Idę walczyć o siebie. O nas. 

czwartek, 27 września 2012

Jesień

Kocham jesień. Lubię te kolory, promienie słońca, chłód połączony z ciepłem. Ta jesień jest wyjątkowa, gdyż:
  • kupiliśmy mieszkanie (kredyt uruchomiony, czekamy jedynie na klucze),
  • dostałam się na studia doktoranckie,
  • czuję się kochana, spełniona, szczęśliwa.
I teraz najważniejsze - kocham jesień, gdyż właśnie dowiedzieliśmy się, że BĘDZIEMY RODZICAMI ;-)

Jestem w 7 tygodniu ciąży. Biją we mnie dwa serca. 
Wczoraj byliśmy na pierwszej wizycie u ginekologa. Wczoraj poznaliśmy nasze Maleństwo.

Czuję nieopisane szczęście. Jego smak jest cudowny. 

środa, 19 września 2012

Nowe doznania

Dziś przeżyłam zupełnie nowe doznania. I nie chodzi tutaj o sprawy powiązane z alkową. O nie! 
Zacząć muszę od tego, że mój mąż pracuje, pracuje, pracuje. Nieustannie. Ciągle. Przez wiele godzin. Wstaje o 4.00, wychodzi o 5.00, wraca o 22.00. Aż tu nagle... zmiana! I to jaka! Mąż wstał do pracy razem ze mną (oboje mieliśmy na 7.30), zjedliśmy razem śniadanie (!!!), wypiliśmy kawę, poszliśmy na tramwaj (autko miało dzisiaj odpoczynek), porozmawialiśmy. Razem. Słowo to nabiera zupełnie innego znaczenia. Cudownie jest pakować do pracy śniadanie, które podaje Ci mąż (i weź jeszcze jabłko, umyte już!). Wspaniale jest razem stać na przystanku i widzieć ukradkowe spojrzenia pań, z którymi zawsze czekam na tramwaj o 7:06. Świetnie jest świadomie przyjmować buziaki, a nie tylko przez sen...
Jest dobrze. 
Będzie lepiej.

wtorek, 18 września 2012

Mea culpa!

Mam okropną cechę charakteru: jestem wredna. Złośliwa przy tym. Okropna czasem. I to dla najbliższych. Dla męża mego! Biję się w pierś. Mea culpa!
I co ja mam z tym zrobić?
Mąż mój jest wyjątkowy. A ja nie potrafię tego docenić.
Ale...ale! Proszę Państwa! Idą zmiany! I one wymuszają na mnie poprawę.

czwartek, 13 września 2012

Zmiany!

W życiu zmiany! Wielkie.
Mieszkanie, o którym ostatnio pisałam nie było idealne. Dzięki mężowi ustrzegliśmy się przed błędem. Dobrze, że postawił na swoim, choć mnie łatwo tego przyjąć nie było. Obecnie jesteśmy na etapie "wstępnego szczęścia". Bank wydał pozytywną decyzję kredytową. Czekamy, aż zaprosi nas na podpisanie umowy.
Czasu coraz mniej. I tu rzecz kolejna: uczę się cierpliwości. Mam z tym ogromny problem. Chcę już, teraz, zaraz. A - jak się okazało - w dorosłym życiu tak się nie da.
Czekamy zatem na przeprowadzkę do naszego mieszkania. Jest piękne, w ładnej dzielnicy, blisko węzłów komunikacyjnych, z atrakcyjnym terenem do spacerów. Nie wymaga nakładów finansowych, prosi tylko o to, aby w nim zamieszkać. My chętnie skorzystamy. Jak najszybciej ;-)
A to tylko jedna piąta zmian, jakie w moim życiu zaszły. Jedna zaszła we mnie - jestem spokojniejsza i z uśmiechem witam nowy dzień. Widzę światełko w tunelu. Świeci jak wiosenny promyk słońca.

poniedziałek, 20 sierpnia 2012

Potyczki o M-?

Zawsze byłam kiepskim negocjatorem. Jeśli coś mi się podobało, to byłam w stanie zapłacić za to każde pieniądze. I druga rzecz: jestem realistką. Mąż jednak patrzy na pewne sprawy inaczej.
Potyczka o mieszkanie trwa. Ja twierdzę, że zaproponowana cena jest uczciwa i bierzemy od razu. Ślubny patrzy na to inaczej. 5 tysięcy mniej i bierzemy od razu. Ja się boję, że ktoś nam to idealne (no przysięgam - idealne!) mieszkanie sprzątnie sprzed nosa. On twierdzi, że mieszkania tak szybko się nie sprzedają i że jak się Sprzedającą "przetrzyma", to wynegocjujemy satysfakcjonującą cenę. Absurd.
Strasznie się hamuję, aby nie krzyknąć mu w twarz, że zachowuje się jak dziecko. Jego argumenty czasem odbierają mi mowę. Zadziwiają i przerażają.
Ujawnia się przy tym jeszcze jedna moja cecha: maksymalne denerwowanie się na zapas. Przecież do negocjacji tak naprawdę jeszcze nie doszło (jesteśmy tylko po rozmowach wstępnych i ustaleniu kwoty wyjściowej). Przecież Sprzedająca może chcieć się mieszkania pozbyć (płaci za nie czynsz, a mieszkanie stoi puste). Może zlituje się nad młodym, nic nie mającym małżeństwem?
Dlaczego nie potrafię pokusić się o optymizm?

Wiem, co oznacza dla mnie kupno mieszkania - kredyt, opłaty, wydatki. Ale marzę o tym jak cholera. Marzę i śnię.

środa, 15 sierpnia 2012

Worek śledzi

Mąż poszedł do pracy. Jego dłuuuuuugi urlop się skończył. Ja już od poniedziałku oram ku chwale ojczyzny! Po drodze mamy jednak święto i dzisiejszy dzień spędzam w łóżku. Sama. Z potwornym bólem głowy i straszliwymi mdłościami. Coś mnie dopadło. Dzień miałam dobrze zaplanowany, książkę już przygotowaną, a tu proszę. Niespodzianka.

Wiele spraw zaniedbałam, w kilku zaczęłam działać. Ten rok jest tak zwariowany, że mi - zawsze zorganizowanej co do każdej godziny - ciężko cokolwiek zaplanować.

Mąż pyta mnie o moje sny. Mąż wysłany po 2 płaty śledzi, kupuje ich 7 (a dlaczego chcesz te śledzie?, dlaczego masz na nie ochotę?). Mąż całuje mnie na dobranoc, na dzień dobry i w środku dnia. Mąż zdecydował się na TO mieszkanie (choć pewność będę miała, gdy otrzymam klucze do wymarzonego M-?). Mąż kupuje mi lody i zabiera na rower. Mąż nie pojechał do swojej mamy trzeci dzień z rzędu. Został z żoną.

Żona doszła do wniosku, że ma najwspanialszego męża na świecie.

poniedziałek, 13 sierpnia 2012

Trzecia i cała ferajna

Mąż to jedno, a jego rodzina to drugie. Jego rodzinny dom wypełniony jest kłótnią, żalem i złością. Brakuje w nim spokoju i miłości. Te stany znam ja. Moich a jego rodzice to dwa różne światy. Niebo a ziemia. Nic nie pasuje. Nic nie jest wspólne. Ale my się pokochaliśmy. Teraz my tworzymy rodzinę. Jesteśmy gdzieś w środku. Mieszkamy u moich rodziców. To rozwiązanie tymczasowe. Ukochany opuścił rodzinny dom. Mieszka ponad 30 km od niego. Ale!

No właśnie - ALE! Jego mama od zawsze była z nim bardzo związana. Jak chyba z każdym dzieckiem (a łącznie ma ich siedmioro). Niemniej to mój mąż - mam wrażenie - jest jej oczkiem w głowie. I tu mamy kłopot.
W jego rodzinnym domu w ostatnim czasie wojna. Burzliwa i - jestem tego pewna - pociągnie za sobą ofiary. I ukochany "wisi" na telefonie. Zastanawia się, duma, planuje, szykuje pomoc. Wczoraj - a jakże - ruszył w kierunku swego rodzinnego gniazda. I dzisiaj też ruszył. Jak jutro choćby o takiej wyprawie wspomni, to chyba ja ruszę. Na niego.
Nie chcę go od rodziny odgradzać. Jest ona duża, a że bardzo toksyczna, to co ja mogę. On jest najlepszy z nich. Zawsze będzie im pomagał, choć od nich na pomoc nie ma co liczyć. I tu rodzi się problem. Ja to widzę, on nie.

Walczę ze sobą. Ważę każde słowo. Lód jest jednak cienki. Czuję, że pęka.

niedziela, 12 sierpnia 2012

Barwiona rzeczywistość

Wracam na blog jako żona. Szczęśliwa. Polecam ten stan każdemu. :-)
Ślub był cudowny. Zachwyt Pana Młodego szczery, a emocje wyciskające łzy z naszych oczu - prawdziwe. Wesele huczne i zgodne, mimo wielkich obaw. Udało się. Najważniejsze jednak, że jesteśmy jednością. Na zawsze.

Wróciliśmy z gór. Było cudownie. Ogromny wysiłek i moc wrażeń. Z każdym krokiem podziwialiśmy piękno Tatr. Byliśmy bliżej nieba. W każdym tego wyrażenia znaczeniu.

Uczę się być żoną. To wcale nie jest proste zadanie. Za każdym razem, gdy chcę czegoś ZARAZ, powtarzam sobie, że miłość jest CIERPLIWA. Wierzę, że uda mi się stworzyć radosny dom.

Czekamy na kupno mieszkania. Kredyt dostaniemy, mieszkanie teoretycznie też jest wybrane. Jest jednak trochę drogie. Wielką niewiadomą jest czas przeprowadzki. Czekam na nią. Czekamy wspólnie.


Wkraczamy w szarą rzeczywistość, którą zabarwimy miłością.

piątek, 3 sierpnia 2012

Szczęście

Jestem niesamowicie szczęśliwa. Naprawdę czuję wyjątkowość tego dnia. On już jutro. Z czystym sercem zaczynam nowe życie. Zapewne jeszcze zapłaczę, przeklnę, ale zrobię wszystko, aby tych momentów było jak najmniej.

poniedziałek, 30 lipca 2012

5 dni

I po wieczorze. Był cudowny. Niesamowicie udany. Prezentów było dużo, tańców jeszcze więcej. Uśmiechów tysiące.

Zostało kilka dni do wesela. Kilka rzeczy zostało jeszcze do załatwienia. Zrobiłam listę rzeczy z podziałem na każdy dzień. Czy ja to ogarnę? Nie wiem, wiem jednak, że chciałabym, aby było już po wszystkim.

W czasie sobotniej rozmowy z koleżanką doszłam do wniosku, że za bardzo uzależniłam się do A. Mówię mu rzeczy nieistotne, bezsensowne. Wiele z nich to sprawy, z którymi mogę poradzić sobie sama. Po co więc go angażuję? Uczę się go. Uczę ze zrozumieniem, a nie na pamięć.

Nadal nie mamy mieszkania. W środę jedziemy jedno zobaczyć. Już czuję, że mi się podoba. Teraz podobać mi się będzie wszystko, gdyż nie mam nic.
 

piątek, 27 lipca 2012

Wieczornie

Za chwilę idę na swój wieczór panieński. Spragniona imprez, muzyki, tańca. Spuszczona ze smyczy. Wierna. Cieszę się na to wyjście jak nie wiem. Cieszę się, że ktoś wpadł na pomysł, żeby ze mną tego dnia być. Dziękuję im za to. Babskie grono jest jednak fajne ;-)

PS. Dawno tak na nic się nie szykowałam. I wiecie co? Podoba mi się to. ;-)

czwartek, 26 lipca 2012

Odliczając

Nie pojmuję tego życia, ale kocham je. Daje mi w kość, wyciska łzy, ale jest. Do takich wniosków doszłam jedząc śniadanie na balkonie, pijąc kawę i rozmyślając. O 6.30. Przed pracą. Powietrze było cudownie chłodne, pies ułożony przy moich nogach spał spokojnie, podobnie zresztą jak Ukochany w moim łóżku. Dzień rozpoczął się dobrze.
Spraw do ogarnięcia milion. Nie ogarniam ich wszystkich. Kalendarz robi się pełen. Brak w nim miejsca na odpoczynek. A może w dorosłym życiu na wolne już nigdy nie ma czasu?

O mieszkanie nadal walczę. Nie dam się.

poniedziałek, 23 lipca 2012

Szukając rozwiązań

Było cudownie, spokojnie, wesoło. Piękne słowa, słodki uśmiech, radość. Jest smutek i żal.
Mieliśmy podpisywać umowę przedwstępną. Mieliśmy mieć mieszkanie - NASZE, WYMARZONE. Mieszka w nim obecnie moja babcia, która miała poszukać sobie innego, mniejszego lokum. Babcia jednak ani myśli o wyprowadzce. My z nią mieszkać nie będziemy. Jeśli zgodzimy się na to, żeby z nami została - nawet na jakiś czas - to nigdy się nie wyprowadzi. A babcia choć to babcia, ciężką kobietą jest.
Problem jest wielki, bo ślub mamy za dwa tygodnie, a my nie mamy mieszkania. Kredyt nagli, bo projekt Rodzina na Swoim funkcjonuje tylko do końca roku. Szukam czegoś innego.

Nie chcę panieńskiego. Same kłopoty z tym. Mam imprezę w piątek i On pyta, dlaczego nie zaprosiłam jego sióstr. Bo nie mam z nimi dobrego kontaktu? Bo nie zawsze były fair w stosunku do mnie? Ja nie jestem aspołeczna. To nie moja wina.
Najchętniej usiadłabym z książką w fotelu lub na szczycie góry w Tatrach. Nie ważne jakiej. Choć nie - ważne. Musiałabym być tam sama.

Kocham go. Nie wyobrażam sobie życia bez niego. Mam jednak dość ciężki krzyż do dźwignięcia. Oczywiście, mogłam iść na łatwiznę. Zostawić go, iść przez życie samotnie albo z kimś kogo nie kocham. Zostałam. I będę przy nim trwać. Na dobre i na złe. Razem. Uda się nam. 

środa, 18 lipca 2012

Szkoła życia

Tego nie nauczą w żadnej szkole. Już wiem, że jak jest zły, to nie musi powiedzieć, że nie chce obiadu, że może on stać i czekać. Dziś nauczyłam się, że należy go unikać i nie wchodzić mu w drogę.
Zły dzień. Koleżanka z pracy odchodzi. Lubiłam ją. Dostała pracę z perspektywami, w innym mieście. Podziwiam za siłę i brak obaw. Ma siły coś zmienić.
Druga koleżanka dostała pracę. Wymarzoną.
Ja stoję w miejscu. Nie mam siły się ruszyć.
I nawet super zrobiony makijaż i fryzura mi nie pomogą. Kosmetyczka i fryzjerka w jednej osobie zrobiła cud - wyglądał, mówiąc nieskromnie, ładnie. Co z tego. On tego nie zauważył. Bo miał zły dzień. Bo w pracy jest ciężko.

niedziela, 15 lipca 2012

Jest dobrze

Jest mi dobrze. Błogo. Spokojnie. Sobota upłynęła na załatwianiu spraw, które załatwione być miały. Jestem z siebie i narzeczonego dumna (bardziej z niego niż z siebie) - wstał bowiem przed 9:00 (w wolną sobotę!), pojechał ze mną i mamą na targ, zachował się dyplomatycznie, gdy mama kupowała gorset wyszczuplający, dyskretnie mówiąc, że musi iść do kwiaciarni zapytać o kwiaty na auto do ślubu, szybko kupił adidasy i buty do ślubu (zdecydował się w ciągu pół godziny - super czas!). Dodatkowo kupiliśmy koszulę na poprawiny, a dziś jeszcze krawat. W markecie dokupiliśmy soki i wodę. Menu ustaliliśmy i wreszcie zaczęliśmy się uczyć tańczyć (jak mówią LEWA, ja idę w PRAWO, i odwrotnie). Tym sposobem wiele nam już nie zostało.
Dziś obudziłam się i pierwsze co zobaczyłam, to JEGO oczy. Wpatrzone we mnie. Pomijając fakt, że obudziłam się z okropnym bólem głowy i brzucha, byłabym najszczęśliwszą osobą na ziemi. Wspólne śniadanie i kawa troszkę mi pomogły. Obyło się leków. Pomocne okazały się dziś:

  • rozmowy w łóżku na tematy ważne i mniej ważne,
  • pyszne kanapki zrobione dla nas przez moją mamę,
  • wspólny wyjazd do kościoła,
  • zakupy z bratem i narzeczonym,
  • wycieczka rowerowa (tylko 7km, a jakie miłe),
  • wdychanie zapachu deszczu i stwierdzenie JEGO, że pachnie kwiatami,
  • rezerwacja pokoi w naszych ukochanych górach,
  • wspólna kolacja.
To był udany dzień.

czwartek, 12 lipca 2012

Drzwi są przymknięte

Drzwi przeszłości. Dzieciństwa i lat szkolnych. Dorosłam. Ślub kończy pewien etap w życiu. Przymyka drzwi. Odchodzi się od Rodziców. Tworzy się własny wspólny świat. Mama i tata dali mnie bezpieczeństwo, beztroskę. Teraz ja i mąż musimy dać sobie bezpieczeństwo. Nie dać się krzywdzić. Być ze sobą.
Refleksja ta przyszła do mnie w związku z szukaniem prezentu dla Rodziców. Chciałabym, aby dostali coś wyjątkowego, choć uważam, że niczym nie zwrócę im miłości, jaką mi dali. Niczym się nie odwdzięczę. Nie ma takiej materialnej rzeczy. Nie wiem czy odważę się powiedzieć coś na forum. Tak bardzo bym chciała. Obawiam się jednak, że się popłaczę.
Temat do obgadania z narzeczonym.

Zawieszki i prezenty dla Gości zrobione. Gdyby nie mama, nigdy bym tego nie dokonała.

Dziś w pracy odebrałam swoją pierwszą karteczkę urlopową. Małe to takie, niebieskie, niepozorne, a daje tyle radości ;-) Szef - widać było po minie - nie był zadowolony. Moja euforia jednak równoważyła ten jego stan. Zresztą - biorę ślub - należy mi się ;-)

Jutro piątek. Trzynastego. Przesądna nie jestem. Poza tym - mój ukochany brat urodził się 13 w Wielki Piątek i to najszczęśliwszy facet na ziemi.

wtorek, 10 lipca 2012

Rewolucja nazwiskowa

Dopinamy wszystko na ostatni guzik. Raz idzie lepiej, raz gorzej. Biegania przy organizacji co niemiara. Nie o tym jednak chciałam. Wychodząc za mąż zmienia się wiele. Z tym polemizować nie ma co. Zmienia się również nazwisko. No właśnie - zmienia lub nie. I tu pojawia się problem. Ja miałam być panią X-Y. Dzieci po mężu - Y. Wszystko ustalone, papiery z USC do księdza zaniesione. Decyzję o nazwisku dwuczłonowym podjęliśmy z jednego względu: mieliśmy zamieszkać u teściów, gdzie zameldowana jest również moja przyszła szwagierka, która będąc panną nosi nazwisko Y, a imię ma równe mojemu. Pod jednym adresem byłyby więc zameldowane dwie panie A. Y. (łapiecie się w tych literkach?). Głupota. Nie chcieliśmy tak. Plany się jednak zmieniły. Wijemy własne gniazdo. I odżyła dyskusja nazwiska. Bo moje długie, bo bardzo kłopotliwe (bardzo! bardzo!), bo imię też długie, bo obce i polskie, bo gdzie utożsamianie się z mężem, bo... Nie powiem - opcja nazwiska dwuczłonowego w jakimś stopniu mi odpowiada, mężowi już mniej. Biłam się z myślami, mocowałam z wizją rozstania się z czymś, co mnie przez dwadzieścia cztery lata identyfikowało. I zdecydowałam. Będę Y. Tylko. I tak z niezwykle skomplikowanego, ale jakże pięknego nazwiska rezygnuję na rzecz tegoż o brzmieniu pospolitym, bardzo popularnym i pożądanym. Kto zgadnie, o co może chodzić?

Dzień spokojny, pełen pracy. Zrobienie zawieszek na wódkę weselną odkładam i odkładam. Jutro jednak muszę się za to zabrać. "Nie ma lipy" - jak mawia nie pamiętam kto ;-)

poniedziałek, 9 lipca 2012

Blogowe dzień dobry!

Zauroczona pewnymi blogami, potrzebująca swego miejsca w sieci - ZACZYNAM. Wielokrotnie już to robiłam, kilka razy mówiłam to samo. Dlaczego teraz ma być inaczej? Sytuacja w moim życiu się zmienia. Ba! Moje życie się zmienia. Za niespełna miesiąc zostanę żoną. Dwa tygodnie temu zostałam magistrem, a od tygodnia pracuję w zawodzie. Zmiany jak widać duże. Postanowiłam, że pójdzie za nimi metamorfoza wewnętrzna. Zawarłam umowę sama z sobą (a takowa zobowiązuje!).
Blog będzie o smutkach i dniach radosnych, o szale złości i radości. Ponadto pisać będę, jak idzie mi prowadzenie czegoś, co szumnie i dumnie nazywa się gospodarstwem domowym. Z kuchnią byłam pokłócona, chwilowo jednak zawarłyśmy rozejm. Odkryłam fantastyczne blogi kulinarne. To dzięki nim zrozumiałam, że i mnie może się udać. Jak będzie - zobaczymy!