9 miesięcy lęku

Zbliża się Dzień Matki. To w tym roku również moje święto. Z tej okazji chcę napisać do mojej mamy list, taki szczególny. O tym może później.

Moja mama na wieść o mojej ciąży ucieszyła się. Była zdziwiona, że 'tak szybko', ale była szczęśliwa. I pełna lęku. Bała się i starała się podchodzić do mojego stanu 'na zimno'. Nigdy nie dotknęła mojego brzucha. Rozmawiała ze mną o ciąży, o samopoczuciu. Była, ale zawsze na dystans. Gdy zaczęły się moje problemy z ciążą, a lekarze orzekli, że Janek jest zbyt mały, moja mama była ze mną. Nieustannie. Nie było dnia, żeby nie zadzwoniła czy nie odwiedziła mnie w szpitalu. Dzwoniła po każdym obchodzie. Gotowała mi moje ulubione potrawy i przywoziła je w pojemniczkach. Gdy byłam w domu i wiedziała, że mój mąż idzie na cały dzień do pracy, to prosiła go, aby przywiózł mnie do niej. Dokładnie wiedziała, kiedy mam wizytę u ginekologa i zawsze czekała na wieści. Ale nigdy - powtarzam się - nie dotknęła mojego brzucha. Gdy zadzwoniłam do niej, że moje ciśnienie rośnie, ona powiedziała tylko, że zaraz będzie. Od koleżanki z sali dowiedziałam się, że wbiegła na patologię cała się trzęsąc. Nie wiedziała, że za chwilę pierwszy raz zobaczy swojego wnuka. I do nikogo nie zadzwoniła. Janek urodził się o 18.51, a mama z moim mężem niemal od początku byli z nim. Telefon do ręki mama wzięła dopiero o 19.30, aby zadzwonić do najbliższych. I później dopiero wyjaśniła mi, dlaczego. Otóż w mojej rodzinie 18 lat temu narodził się Wojtuś, syn mojej najbliższej cioci. Gdy to się stało, moi rodzice byli u babci tego chłopca (a mamy mojego taty). Babcia była bardzo szczęśliwa, gdy dotarła do niej ta wiadomość. Wzięła telefon i dzwoniła do rodziny, obwieszczając dobrą nowinę. Za chwilę zadzwonił ojciec Wojtusia, że mały jest w krytycznym stanie. Ma przetokę wielkości piąstki i lekarze nie są w stanie go uratować. Chłopiec zmarł. I moi rodzice widzieli w jednej minucie ogromną radość, a w drugiej - rozpacz. I moja mama całą moją ciążę o tym pamiętała. Tak strasznie się bała. A ja zastanawiałam się, jaką ona będzie babcią. Myślałam, że Janek nie jest dla niej ważny. A chodziło o strach. Dość paraliżujący, muszę przyznać. 

Teraz moja mama szaleje za Jankiem. Podobnie jak mój tata. Najchętniej chyba nie wypuszczaliby go z ramion. Tulą go i szepczą czułe słówka. Bez najmniejszych problemów pomagają mi, gdy potrzebuję np. jechać do lekarza, a mąż jest w pracy. Janek ma szczęście. Ja też. Bajka.