Poezja życia

Napisać miałam już wczoraj, ale nie mogłam jeszcze uwierzyć. Musiałam ochłonąć. Musiało to do mnie dotrzeć. Co? Proza życia, która jest ... fajna ;-) Ludzie! Ciągle słyszałam, że z Maleństwem to nie życie, tylko ciągłe ściganie się z czasem, nie można nic zjeść, ba!, siku nie można nawet zrobić. A u nas? Wczoraj zostaliśmy pierwszy raz sami na cały dzień (A. wrócił do pracy). I jak wyglądał nasz dzień? Doskonale! Pobudka o 7.00 (wstałam rześka i wypoczęta mimo dwóch nocnych przebudzeń na karmienie), długi spacer na rynek i zakupy, gotowanie obiadu, umycie okna w kuchni, zrobienie sałatki, uporządkowanie domu, nauka (!) i uzupełnianie dziennika hospitacji. Tak, znalazłam na to czas, mimo iż Janek troszkę marudził i trzeba było te czynności robić na raty ;-). Dzisiaj czeka nas kolejna wizyta u doradczyni laktacyjnej (nie mogę się doczekać!) i pobyt u dziadków (moich rodziców). Dzień zapowiada się miło ;-).
I myślę o kupnie chusty, bo widzę, że by mi się przydała. Możecie mi coś polecić?

U Janka zauważyłam szklane oczka. Pojawiają się pierwsze łzy (oby jak najrzadziej!). Synek pięknie podnosi główkę i lubi leżeć na brzuszku (najlepiej na 'klacie' taty i wujka, mojego brata). 'Wędruje' ponadto po łóżeczku i przewijaku ;-).