Udomowieni

Wczoraj podłączyli nam Internet, a dzisiaj nadrabiam zaległości w sieci. Komentarze na blogach zostawiłam, notatki przeczytałam. Teraz czas na moje 'uzewnętrznienie się'. 

Od piątku mieszkamy już w swoim mieszkanku. Początki były dziwne, bo czuliśmy się trochę nieswojo. Oni dotykali te meble, oni korzystali z tej toalety, itp. Stąd też pierwsze co zrobiliśmy, to porządki. Generalne. W ruch poszła chemia, soda i ocet. Ja oczywiście nic robić nie mogłam. Zabraniał mąż, zabraniała mama i tata. Tak, bo oni z nami byli. Przed trzy dni nosili, układali, sprzątali. Niesamowicie nam pomogli. Nie wiem, jak się im odwdzięczę. Dostaliśmy od nich tak wiele. I materialnie, i duchowo. 

Ogarnęliśmy już większość pomieszczeń. Kuchnia i łazienka są skończone. Sypialnia też, choć czeka jeszcze na łóżko (chwilowo śpimy w salonie). Ten z kolei wczoraj ukończyliśmy. Dokupić musimy lampę, bo pokój oświetla żarówka, jakiś dywanik. Mąż jeszcze okna umyć musi i firany powiesić. I koniec. Ostatni pokój, dla naszego Maleństwa, zacznie być remontowany w lutym, może w marcu. W nim czeka nas wiele pracy.

Poprzedni właściciele, choć deklarowali umiłowanie porządku i czystości, okazali się mistrzami porządku powierzchownego. Nie pytajcie, jak długo moja mama czyściła choćby piekarnik wewnątrz, a mąż ogromną szafę na ubrania. Nie pytajcie, jaka warstwa brudu nas powitała. Nic to jednak! Posprzątaliśmy i po krzyku. Teraz my dbamy o to gniazdko. Ciągle ktoś coś nam przynosi, pomaga. Bardzo to miłe, bo pozwala zaoszczędzić czas i pieniądze. My zaś wracamy do normalnego życia, wkraczając w to prawdziwe - dorosłe. Umowy o dostawę gazu, prądu. Czynsz. Ubezpieczenia. Kredyt. Zakupy (co ja mam do cholery ugotować???). Tak to teraz wygląda ;-) 

Brzuszek rośnie. Ja rosnę. Dokucza mi jedynie nieustannie lecąca krew z nosa. Od kilku dni jest już lepiej, ale w sobotę i niedzielę nie wyglądało to dobrze. Może tak zareagowałam na zmiany?
Z niecierpliwością oczekujemy 19 grudnia. Tego dnia idziemy zobaczyć się z naszym Maleństwem.